Κοιτάζοντας τη ζωή μου, τώρα σε ποιο ώριμη ηλικία, μπορώ να πω ότι χαίρομαι κι απολαμβάνω την κάθε μέρα μου περισσότερο από την προηγούμενη…. Και τούτο, όχι γιατί όλα μου ήρθαν όπως τα περίμενα, ούτε γιατί δεν πέρασα δυσκολίες και προβλήματα, αλλά γιατί ο παντοδύναμος Θεός του ουρανού είναι πατέρας μου, και με κρατά στην αγκαλιά του.
Είχα όνειρο της ζωής μου να γίνω δικηγόρος. Πίστευα, πως έτσι θ’ άλλαζε η ζωή μου και θα ήμουν ευτυχισμένη, όταν θα έμπαινα στο πανεπιστήμιο. Αγωνίστηκα πολύ γι’ αυτό και το κατάφερα. Πόση διαφορά, και πόση αντίθεση είχε όμως η πραγματικότητα, με τα όνειρα που έκανα ως παιδί.
‘Ήταν 13 Φεβρουαρίου 1975 ημέρα Πέμπτη ώρα 7 το βράδυ. Καθόμουν μόνη σ’ ένα αμφιθέατρο της Νομικής βυθισμένη σε μαύρες σκέψεις. Γιατί ζω; Γιατί σπουδάζω; Τι θα γίνει και αν θα γίνω δικηγόρος; Ποιος θα γεμίσει το κενό μέσα μου; Τίποτα δεν με γέμιζε, και απαισιοδοξία, θλίψη, και απογοήτευση φώλιαζαν μέσα μου.
Ο Θεός όμως μ’ αγαπούσε, και είχε καλά σχέδια για μένα. Υπήρχε ωστόσο ένα εμπόδιο που δεν το γνώριζα, παρόλο που έψαχνα όσο λίγοι άνθρωποι, και παρά την τυπική θρησκευτική σχέση που είχα μαζί Του. Το εμπόδιο ήταν η αμαρτία.
Το ίδιο βράδυ μία συμφοιτήτρια μου, άρχισε να μου μιλά για την ομορφιά της ζωής, που την είχε βρει στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Μου τον συνέστησε ως σωτήρα, φίλο, αδελφό, και ως τον μόνο που μπορούσε να γεμίσει το μεγάλο μου κενό, γεμίζοντας την ίδιο στιγμή την καρδιά μου με ελπίδα.
Πήγα μαζί της σε κάποιους φίλους της, που κουβέντιαζαν για τον Θεό. Είδα χαρά, δύναμη, ελπίδα, και ζωή στα πρόσωπά τους. Το μυστικό τους ήταν ότι κάποια στιγμή στράφηκαν στον Θεό. Τότε συνειδητοποίησα, ότι ήμουν μακριά από Αυτόν, και προσπαθούσα να κυβερνήσω μόνη μου την ζωή μου, με αποτέλεσμα να είμαι δυστυχισμένη. Αυτό ήταν. Αμέσως το Άγιο Πνεύμα μαρτύρησε μέσα μου, ότι η στάση μου αυτή απέναντι στο Θεό ήταν αμαρτία, και με χώριζε απ’ Αυτόν. Δεν υπήρχε άλλος τρόπος να τον πλησιάσω παρά μόνο μέσα απ’ τον Χριστό, που πάνω στον Σταυρό του Γολγοθά έχυσε το πολύτιμο Του αίμα, ώστε να μπορώ να συγχωρεθώ από κάθε αμαρτία, και να πλησιάσω τον Θεό. Με ισχυρή θέληση εκείνο το βράδυ, ψιθύρισα δύο λόγια προσευχής, ζητώντας Του να με συγχωρέσει, που ήμουν μακριά Του, και να με κάνει παιδί Του. Εκείνος, μέσα στην μεγάλη Του αγάπη με δέχθηκε, και έβαλε πίστη στην καρδιά μου, ότι από τότε και στο εξής δεν θα με άφηνε. Δεν ήμουν πια η ίδια. Ζούσα, απολάμβανα την ζωή, τον ήλιο, τους ανθρώπους, τις σπουδές μου. Έκανα όνειρα για την ζωή, και το πιο σπουδαίο ήταν να ζω με Κείνον που ήταν πλέον η ζωή μου. Πέρασαν 36 χρόνια από τότε, ποτέ δεν μ’ εγκατέλειψε.
Μαζί περάσαμε κοιλάδες και βουνά, φωτιές και ποτάμια, ερήμους και οάσεις , αλλά πάντα είναι δίπλα μου, και μου ψιθυρίζει «μην φοβάσαι εγώ είμαι μαζί σου», ακόμη και στις πιο δύσκολες ώρες, τις ώρες του πειρασμού, και του πόνου.
Η Μαίρη εργάστηκε ως δικηγόρος στην Θεσσαλονίκη. Είναι παντρεμένη, και έχει δύο παιδιά.
