Το 1983, το καλοκαίρι,  συνάντησα μια κοπέλα, η οποία συντέλεσε, με αυτά που μου είπε, να αλλάξει η ζωή μου ριζικά.

Συναντηθήκαμε σε μια καφετερία και άμεσα μου μίλησε για την ανάγκη του ανθρώπου να λυτρωθεί ή από τις αμαρτίες του. Μου είπε ότι ο Χριστός πέθανε στο σταυρό και για μένα, για να με σώσει και να μου δώσει αιώνια ζωή. Μου εξήγησε ότι δεν υπάρχει κανένας άνθρωπος χωρίς αμαρτία και ότι χωρίς καμία άλλη παρέμβαση μπορώ προσωπικά να έχω προσωπική σχέση με τον Θεό.( να του μιλώ στην προσευχή, και να μου απαντάει στην καρδιά μου). Δεν είχα ιδιαίτερο συναίσθημα αμαρτίας , σκεφτόμουν ότι είναι σε κάποια αίρεση και θέλει κάτι να μου πουλήσει. Όμως μέσα μου έπρεπε να παραδεχτώ ότι έβλεπα να έχει κάτι αυτή η κοπέλα που δεν είχα εγώ,..σαν να είχε βρει το νόημα της ζωής.

Το βράδυ εκείνο δεν με άφησε ανέπαφη αυτή η  μεγάλη πρόκληση: ότι μπορώ μόνη μου, στο σπίτι μου να  ‘ πειραματιστώ ‘ την ύπαρξη του Θεού.

Έως τότε δεν πίστευα ότι υπάρχει Θεός, πόσο μάλλον να μπορεί να έχει άνθρωπος ‘σχέση’ με τον Θεό!

«Εάν έχεις αυτιά και ακούς, εδώ είμαι εγώ… δείξε τον εαυτό σου…» είπα εκείνο το βράδυ, ομολογώ πιο πολύ με πρόκληση παρά με πίστη.

Τώρα πως να εξηγήσω το τι ένιωσα αμέσως μετά…!!! Ήρθε μια βεβαιότητα στην καρδιά μου ότι υπάρχει Θεός!…πέρα από κάθε αμφιβολία…! ότι υπάρχει αξεπέραστο χάσμα ανάμεσά μας…! Ξαφνικά καταλάβαινα μέσα μου ότι από μόνη μου δεν μπορώ να Τον πλησιάσω… άρχισα να κλαίω και να ομολογώ της αμαρτίες μου απέναντι Του.

Για τρείς μήνες αυτό γινόταν κάθε βράδυ, έως ότου γνώρισα μια άλλη κοπέλα που μου είπε ότι ‘μια φορά εάν ζητήσεις από τον Θεό να σε συγχωρέσει, Αυτός το κάνει!.

Εκείνη τη στιγμή το πίστεψα και επιτέλους ήρθε μέσα στην καρδιά μου μία ειρήνη και χαρά, απερίγραπτη!

Πέρασαν από τότε 27 χρόνια, ποτέ δεν μετάνιωσα για αυτή την επιλογή μου, αντιθέτως είμαι ευγνώμον για την αγάπη του Θεού που μας ψάχνει και μας βρίσκει και εμείς βρίσκουμε το νόημα της ζωής: να γνωρίζουμε και να αγαπάμε τον Δημιουργό μας!

Παρθένα.