Δεν είχα σχέση με την εκκλησία, ούτε γνώριζα κάτι για τον Θεό. Όταν είχα αρρωστήσει, οι γιατροί μου είχαν απαγορεύσει το τσιγάρο αυστηρά. Τότε άρχισα να πηγαίνω στην εκκλησία, αλλά όπως πήγαινα έτσι και έφευγα. Δεν καταλάβαινα πολλά πράγματα, απλά έκανα το καθήκον μου σαν Χριστιανός κάθε Κυριακή. Όταν η γυναίκα μου ξεκίνησε και πήγαινε σε μια αίθουσα, όπου γινόταν κηρύγματα, εγώ της φώναζα ‘’που πας, τι είναι εκεί,’’ και προσπαθούσα να την εμποδίσω. Τότε μου είπε, η σωτηρία είναι προσωπική, και εγώ θα πηγαίνω, γιατί το κήρυγμα γίνεται τόσο απλά, και το καταλαβαίνεις. Μία Κυριακή, σηκώθηκα και πήγα μαζί της από περιέργεια. Μου άρεσε τόσο πολύ η ψαλμωδία, το κήρυγμα, η αγάπη τους, η απλότητά τους, μου άρεσε πολύ. Έκτοτε συνεχίζουμε να πηγαίνουμε, διαβάζουμε τον Λόγο, και γνωρίζουμε σε ποιόν πιστεύουμε. Γνωρίζουμε ότι ζει ο  Λυτρωτής μας, και ότι μια μέρα θα τον δούμε. Με έχει θεραπεύσει από καρκίνο στον πνεύμονα, μ’ έχει φυλάξει στο εργοστάσιο, όταν πήγαινα να διορθώσω τον πίνακα, ενώ τα ρεύματα ήταν όλα ανοιχτά. Ευχαριστώ τον Θεό, γιατί η ζωή μου είναι στα χέρια Του, και μόνο σ’ Αυτόν νοιώθω ασφάλεια.

Αγαπητέ/η μου, είναι το μόνο όνομα που σώζει, που θεραπεύει, ακούει την φωνή σου. Ο Ιησούς Χριστός, ο Σωτήρας του κόσμου. (Πρξ 4/12).

Με αγάπη Χριστού. Μιχάλης.

*Στην ομολογία της συζύγου Ευαγγελίας, αναφέρονται περισσότερες λεπτομέρειες της θεραπείας μου από καρκίνο.