Γεννήθηκα σε μια τυπική ορθόδοξη οικογένεια, την παράδοση της οποίας συνέχισα. Από μηνών βρέφος ο εχθρός με κυνηγούσε να με εξοντώσει και καθώς μεγάλωνα οι επιθέσεις του δεν σταμάτησαν αλλά χωρίς επιτυχία.

Ο Κύριος που δεν γνώριζα ακόμη αλλά με γνώριζε Εκείνος, με προστάτευε, από ατυχήματα, ασθένειες, επιπλοκές σε τοκετούς αργότερα, και ότι άλλο μπορούσε να με βλάψει.

Από παιδί ένοιωσα την απόρριψη το χειρότερο συναίσθημα. Ο φυσικός μου πατέρας με αρνήθηκε, λέγοντας σε γνωστούς του, ότι είμαι παιδί της αδελφής του, (που δεν είχε.)  Αργότερα  και ο σύζυγός μου με αρνήθηκε.

Ο Ουράνιος Πατέρας όμως, που δεν με έχανε στιγμή από τα μάτια Του, προμήθευε και γέμιζε τα κενά της ζωής μου. Μου χάρισε ένα θετό πατέρα, που εξισορρόπησε στην προσωπικότητα μου, το πρότυπο του καλού και αγαθού γονιού. Από την προεφηβική ηλικία μου, στάθηκε αρωγός και δάσκαλος στο σχολείο και στην προσωπική μου ζωή, παρέχοντάς μου   σωστά αντρικά  πρότυπα. Το σοβαρό μου λάθος όμως ήταν, ότι νόμισα πως όλοι οι άνδρες του μοιάζουν, και αγάπησα τον σύζυγό μου πιστεύοντας ότι ανταποκρινόταν σ’ αυτό το πρότυπο. Εισέπραξα όμως και από αυτόν αδιαφορία και απόρριψη, και άρχισε η ζωή μου να γίνεται ψυχολογικά κουραστική και δύσκολη.

Πριν αρχίσουν τα σοβαρά προβλήματα, στην οικογενειακή μου ζωή, άρχισα να μελετώ τον λόγο του Θεού, καθώς γνώρισα μία ορθόδοξη οργάνωση, που ναι μεν, δεν ήταν ξεκάθαρη στα πιστεύω της, αλλά επειδή έγινε αφορμή να γνωρίσω Αυτόν που μου έλειπε, και αναζητούσα, της χρωστώ ευγνωμοσύνη. Μετά από κάποια χρόνια απομακρύνθηκα απ’ αυτήν, γιατί έψαχνα την αλήθεια, και όχι μπερδεμένες και σκοτεινές μορφές πίστης. Το ψέμα μου έφερνε και μου φέρνει αποστροφή, και η αναζήτησή μου, με οδήγησε σε μια άλλη ομάδα με περισσότερη πνευματικότητα, αλλά και εκεί δεν άργησα να δω αποκλίσεις από τον λόγο του Θεού, και άρχισε να μη μου αρκεί η τροφή που μου έδινε. Αναζητούσα, μία αληθινή και δυνατή σχέση με τον Κύριο και την εκκλησία Του, γιατί είχα καταλάβει ότι επένδυα λάθος, όταν αυτά που μου έλειπαν τα ζητούσα από τους ανθρώπους. Όμως αγάπη και ότι άλλο ζητούσε  η διψασμένη μου ψυχή, κανείς δεν μπορούσε να μου δώσει. Καθημερινή συντροφιά μου, στο εξοχικό που πήγαινα τα Σαββατοκύριακα, ήτανε κάποιοι ύμνοι.

Και τότε, ένα καλοκαιρινό πρωινό, στη βεράντα, η ψυχή μου πλημμύρισε τόσο πολύ από την παρουσία και την αγάπη του Κυρίου, που συντριμμένη άρχισα να κλαίω. Ολόκληρη την εβδομάδα ασυγκράτητοι λυγμοί με έπνιγαν, κάθε φορά που άκουγα τους ύμνους. Ξεχείλιζε η καρδιά μου από αγάπη για Εκείνον, που τόσο μ’ αγάπησε, που πέθανε για μένα. Ότι έψαχνα στη γη, ήδη, μου το είχε δώσει ο Ουρανός και δεν το ήξερα. Πόσο ανακουφίστηκα, πόσο γέμισα!

Γι’ αυτό, και όταν βρέθηκαν δυσκολίες μπροστά μου, μπόρεσα ν’ αντέξω με την δύναμη του Θεού. Είμαι ευγνώμων στον Θεό, που με ενίσχυσε και με την δύναμη Του προχώρησα. Του είμαι επίσης ευγνώμων, διότι με οδήγησε σε εκκλησία, όπου υπάρχει αγάπη και τροφή πνευματική, και με βοηθάει να στηρίζομαι στο Λόγο, και στις υποσχέσεις του Θεού, και όχι σε λόγους καταπειστικής και ανθρώπινης σοφίας. Τώρα ζω, τώρα περπατώ στην αλήθεια, τώρα έχω στόχους, άσχετα με το τι συμβαίνει γύρω μου, και ποιες παγίδες στήνει ο εχθρός. Τώρα ξέρω, ότι η δύναμή μου είναι του Κυρίου η χαρά. Και, είμαι ακόμη στην αρχή!

Λένα.