Όταν ήμουν 25 χρονών μετακόμισα σ’ ένα καινούργιο διαμέρισμα. Ήταν κοντά σε μία εκκλησία και κάθε

Κυριακή πρωί με ξυπνούσαν οι καμπάνες. Εκείνο τον καιρό υπήρχε ένταση στην ζωή μου, καθώς πήγαινα συχνά σε πάρτι, και μετά από ξενύχτι στα bar, και στα clubs, το μόνο που ήθελα το πρωί, ήταν να  κοιμηθώ.  Όμως, προς έκπληξη μου, καθώς ο καιρός περνούσε, κάτι με έλκυσε στην εκκλησία, όπου βρήκα ότι υπήρχε, μία μικρή χορωδία. Πάντοτε μου άρεσε να τραγουδώ, και τελικά τους ακολούθησα, και παρακολούθησα μερικές συναθροίσεις.

Καθώς είχα  μεγαλώσει σε μία “Χριστιανική”  χώρα και είχα βαπτισθεί όταν ήμουν παιδί, θεωρούσα ότι ήμουν Χριστιανή. Αλλά καθώς προσπαθούσα ν’ ακολουθήσω τις προσευχές στην εκκλησία, οι σκέψεις μου ήτανε παντού εκτός από τον Θεό. Και τότε, στα μάτια ενός ζευγαριού από την εκκλησία, είδα  κάτι που εγώ δεν είχα, και κατάλαβα ότι πίστευαν αυτά που προσευχόταν. Γι’ αυτούς ο Θεός ήτανε μία πραγματικότητα, και όχι μία θρησκευτική μορφή.

Σύντομα πήρα την απόφαση να γίνω Χριστιανή. Όμως, ήτανε μία απόφαση του νου μου, και προσπάθησα απεγνωσμένα ακολουθήσω τον Θεό με την δική μου δύναμη. Χρόνια πριν είχα διαβάσει ένα βιβλίο,  “o Σταυρός και το Στιλέτο”, στο οποίο ο συγγραφέας περιγράφει πώς ο Θεός του μίλησε, και του είπε να πάει στην Νέα Υόρκη, και να εργαστεί με συμμορίες. Ο Θεός τον οδήγησε βήμα-βήμα και έπρεπε να Τον εμπιστευθεί για όλα, για φαγητό, χρήματα, κλπ. Αυτός ήτανε ο τρόπος ζωής που επιθυμούσα, και ήμουνα πικρά απογοητευμένη, γιατί δεν ήτανε έτσι στην εκκλησία μου. Προσευχόμασταν όλοι μαζί, αλλά ήτανε περισσότερο για να ευλογήσει ο Θεός τα σχέδια μας, παρά να Του ζητήσουμε να μας δείξει τα δικά Του σχέδια.

Αλλά ο Θεός είναι καλός και είδε την λαχτάρα της καρδιάς μου. Είχα προσπαθήσει για τρία χρόνια να κάνω ότι καλύτερο μπορούσα, και κάποτε πήγα σ’ ένα συνέδριο. Κατά την διάρκεια του κηρύγματος, ήμουν σίγουρη ότι ο ομιλητής μιλούσε κατευθείαν σε μένα, το ένοιωσα με πεποίθηση στην καρδιά μου. Ήξερα ότι, έβαζα πολλά πράγματα πάνω από τον Θεό, και με γέμιζε λύπη η ανικανότητά μου, να είμαι  Χριστιανή.

Έκλαιγα συνέχεια, και το λευκό μου φόρεμα λερώθηκε από μάσκαρα. (Ποτέ μην συναντήσεις τον Θεό, χωρίς να φοράς αδιάβροχο μάσκαρα!) Κάποιος ήρθε να προσευχηθεί για μένα, και ζήτησε από τον Θεό να με γεμίσει με την χαρά Του, και αμέσως άρχισα να γελώ. Και δεν μπορούσα να σταματήσω. Για τέσσερις μέρες ο Θεός συνέχισε να με ανανεώνει. Πήρε μακριά κάποια πράγματα και με γέμισε περισσότερο με τον εαυτό Του.

Ένιωσα, ότι η καρδιά μου, ήτανε ένα βρώμικο σφουγγάρι, που το πήρε στο χέρι Του, το πίεσε για να φύγει όλο το βρώμικο νερό, και έπειτα το βύθισε στο δικό Του κρυστάλλινο καθαρό νερό.

Η παρουσία και η αγάπη Του ήτανε τόσο αισθητά, όπως ένα δένδρο φυτεμένο δίπλα σου, που πρέπει απλώς να τεντώσεις το χέρι σου, για να πιάσεις τον καρπό του.

Τελικά είχα συναντήσει τον Θεό, και είχα ξεκινήσει μία προσωπική σχέση μαζί Του.

Από τότε η ζωή μου έχει αλλάξει. Αυτός είναι η πηγή της ζωής και της χαράς για μένα, και Αυτός κατευθύνει τα  βήματα μου. Με την χάρη Του, μετακινήθηκα σε μια άλλη πόλη, και σε μια νέα εκκλησία που με βοήθησε  να  αυξηθώ με τον  τρόπο του Θεού. Με οδήγησε στον ιεραποστολικό αγρό, και μου έδωσε το κουράγιο ν’ αφήσω  την οικογένεια μου και τους φίλους μου, και να πάω σε μακρινές χώρες.

Μ’ Αυτόν έχω όλα όσα χρειάζομαι, ‘η  θα μπορούσα να ζητήσω.  Είμαι τόσο ευγνώμων στον Θεό, και Τον αγαπώ, απλά διότι Αυτός πρώτος με  αγάπησε.

Άννικα.