Γεννήθηκα σε μια κανονική ελληνική ορθόδοξη οικογένεια, από την ηλικία τον επτά ετών περίπου -όσο μπορώ να θυμάμαι- η μητέρα μου φρόντιζε να βρίσκομαι τις Κυριακές και τις μεγάλες γιορτές στην εκκλησία. Αυτό που θυμάμαι είναι ότι στην αρχή ένοιωθα πολύ βαρετά, μετά από λίγο καιρό όμως, με πήραν μέσα στο ιερό για να υπηρετώ , συνήθως άναβα το θυμιατό του ιερέα με θυμίαμα και περιέφερα τα εξαπτέρυγα.

Όταν ήμουν περίπου δώδεκα ετών, οι γονείς μου άρχισαν να πηγαίνουν σε μια εκκλησία όπου άκουγαν τον λόγο του Θεού. Μετά από λίγο καιρό πήγα και εγώ. Στην αρχή δεν καταλάβαινα και πολλά, αλλά με τον καιρό άρχισα να μαθαίνω για τον Ιησού όχι απλώς αυτά που μάθαινα στο σχολείο, αλλά πιο βαθιές αλήθειες.

Έτσι περνούσαν τα χρόνια της εφηβείας και μπήκα στην ενηλικίωση. Το πρόβλημα όμως ήταν ότι ενώ ήμουν τόσα χρόνια μέσα στην εκκλησία, όλα αυτά που γνώριζα για την ζωή με τον Χριστό δεν φρόντιζα να τα εφαρμόζω.  Λίγα ήταν αυτά που ήμουν διατεθειμένος να παραχωρήσω  στον Θεό, και επειδή δεν υπήρχε υγιής αύξηση στην πίστη και στον αγιασμό το αποτέλεσμα ήταν να φύγω από την εκκλησία του Θεού. Και αυτή είναι η αλήθεια, δεν μπορούμε να προχωρούμε στην ζωή με τον Χριστό μόνο με την πίστη των άλλων, αλλά πρέπει ο κάθε πιστός να έχει προσωπική μαρτυρία και να βιώνει την προσωπική σχέση με τον Χριστό.

Αν και εγώ απίστησα και έφυγα από την εκκλησία του Χριστού, ο Θεός όμως ήταν πιστός. Πέρασα περίπου οκτώ, εννέα χρόνια χωρίς να πηγαίνω  καθόλου εκκλησία και η πίστη μου στον Χριστό ήταν πιο πολύ ιδεολογική.

Ξαφνικά μια επιθυμία μέσα μου με υποκίνησε να διαβάζω την αγία γραφή. Όσο μελετούσα αισθανόμουν ότι ένα πέπλο σωτηρίας και λύτρωσης τύλιγε την ζωή μου, επειδή όμως δεν πήγαινα σε κάποια εκκλησία το αποτέλεσμα δεν ήταν αυτό που θα έπρεπε. Μετά από δύο περίπου χρόνια το βάδισμα μου σαν πιστός,  ήταν πιο πολύ ολίσθημα.

Αλλά, ο Ιησούς φρόντισε για μένα και με οδήγησε μέσα στην εκκλησία του, αυτήν την φορά όχι σαν διακοσμητικό στοιχείο, αλλά σαν ενεργό μέλος. Τώρα έχω προσωπική μαρτυρία τις ζωής με τον Χριστό και μέσα σε αυτή την εκκλησία αυξάνω και μαθαίνω να έχω κοινωνία μαζί Του. Μέσα στην αδυναμία μου και στα λάθη μου βλέπω να φανερώνεται η δύναμη και η αγάπη του Θεού, και αυτή την αγάπη θέλω να την μεταδίδω και σε άλλους .Ο Χριστός έγινε Κύριος μου, δηλαδή ιδιοκτήτης  της ζωής μου, που σημαίνει ότι πρέπει να του δίνω προτεραιότητα, να μην προδώσω την σχέση μου μαζί του αμαρτάνοντας, και να αφήνω το Πνεύμα του να οδηγεί την ζωή μου. Όταν κοιτάζω στην δική μου προσπάθεια απογοητεύομαι, όταν βασίζομαι στην δύναμη Του τα καταφέρνω.

Καθώς κοιτάζω πίσω στον χρόνο, βλέπω ότι στην ζωή μου το κάλεσμα του Θεού για σωτηρία ήταν πάντα μπροστά μου.  Αυτός με βρήκε πρώτος. Με τον Ιησού δεν χάνει κάτι ο άνθρωπος από την ζωή, αλλά  μαζί Του, η ζωή μας γίνεται πλήρης.

Αξίζει να έχεις τον Ιησού Κύριο στην ζωή σου.

Ανδρέας.