‘Ήμουν φανατικός Μουσουλμάνος. Αλλά διάβασα στην Αγία Γραφή ότι ο Ιησούς Χριστός τότε και τώρα έχει ένα σχέδιο για τον καθένα μας, και μας ενθαρρύνει μέσω του Λόγου Του και με τα όπλα Του, που είναι η Αγάπη και η Σοφία Του.

Είχα μία πρόσκληση να πάω σε μια κατασκήνωση, και εκεί για 4 μέρες γινόταν μια έντονη συζήτηση με κάποιους ανθρώπους που υπηρετούν τον Θεό κηρύττοντας τον Λόγο Του, και ιδιαίτερα με τον Τ.Σ.

Μετά από 4 μέρες πάλης, ο Θεός με νίκησε. Ευχαριστώ τον Θεό για τον Τ.Σ. και για την υπομονή του μαζί μου. Ο ίδιος μεταξύ άλλων μου είπε. Είσαι ένας δύσκολος συνομιλητής, και ύστερα από 4 μέρες δεν δέχεσαι τίποτα, ή μάλλον δέχεσαι ν’ ακούς, και αυτό είναι ενθαρρυντικό.

Αγκαλιαστήκαμε δώσαμε τα χέρια, αλλά και πάλι μέσα μου ξύπνησε ο Μουσουλμανικός μου εγωισμός και μου θύμισε, “εσύ είσαι Mουσουλμάνος.”

Τελείωσε η κατασκήνωση και πήγα σπίτι μου. Ένα απόγευμα στις 17:00 ο Θεός με σταμάτησε στον δρόμο και δύο φωνές ακούγονταν μέσα μου. “Μπες στην εκκλησία” ήταν η μία, και η άλλη μου έλεγε “όχι συνέχισε το δρόμο σου”. Η πόρτα της εκκλησίας ήταν ανοικτή μα δεν αποφάσισα. Αυτό συνέβη 3 φορές ώσπου την Τρίτη φορά κάτι συνέβηκε. Ήμουν ήδη νικημένος από την αγάπη του Θεού. Δεν υπήρχε χώρος για άλλη συζήτηση ή για φιλοσοφικές σκέψεις. Αισθάνθηκα την ειρήνη του Θεού μέσα μου. Μπήκα στην εκκλησία. Εκεί δέχθηκα την αγάπη των άλλων Χριστιανών. Η ζωή μου άλλαξε ριζικά. Άφησα με μιας το τζαμί και τις παλιές μου παρέες, χωρίς δεύτερη σκέψη. Από τότε η πίστη μου αυξάνει καθημερινά. Η αγάπη και ειρήνη του Θεού θρόνιασαν στην καρδιά μου, και νοιώθω σαν να θέλω να πετάξω.

Αυτά έκανε ο Ιησούς στην ζωή μου. Τώρα βλέπω καθημερινά να γίνονται θαύματα  στην ζωή μου. Είμαι το φώς στην οικογένειά μου. Οι γονείς μου αρέσουν το περπάτημα μου, και διερωτώνται τι συνέβη στο παιδί μας.